Het was niet de gemakkelijkste periode in zijn leven. Theo raakte arbeidsongeschikt door een burn-out. De laatste jaren voor deze periode waren er ook al momenten waarin het zwaar was, met name wanneer ook privé meer aandacht en energie van hem werd gevraagd. ‘De balans draagkracht versus draaglast raakte steeds meer zoek. Burn-out is veelal een combinatie van overbelasting op meerdere fronten’, aldus Theo. ‘Bij mij was het de combinatie werk en privé, mijn karaktereigenschappen en onvoldoende verwerking van bepaalde gebeurtenissen.’
De rek was er bij Theo toch plotseling volledig uit. Hij moest zich ziek melden. ‘Een les voor alle onderwijsgevenden’, merkt Theo op. De verantwoordelijkheid is groot, het werk lijkt nooit af en grenzen stellen is dan ook moeilijk voor onderwijsgevenden. Als men te lang doorgaat, kan het ineens heel snel gedaan zijn met de reserves die je nog had.
'Mijn re-integratiebegeleider leerde mij opnieuw om naar mijn eigen ‘ik’ te kijken: wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik?'Theo van Helden
Bij zijn toenmalige werkgever heeft hij 2 jaar een re-integratietraject doorlopen. ‘Eerst stond ik nog gedeeltelijk voor de klas. Toen ik volledig thuis kwam te zitten, kwam nadrukkelijk bij mij de vraag naar boven of mijn toekomst wel in het onderwijs zou liggen. Dat zijn geen gemakkelijke gedachten en ik duwde ze het liefst weer weg. Tot ik in het tweede ziektejaar ook een zogenaamd tweede spoor traject doorliep.’ Dit houdt in dat hij op zoek ging naar passende arbeid buiten de eigen organisatie. Net als voor vele anderen was dit voor Theo een bedreiging. Een mogelijke toekomst buiten de eigen organisatie betekent namelijk vooral in het begin van het traject veel onzekerheid. Theo: ‘Mijn re-integratiebegeleider leerde mij opnieuw om naar mijn eigen ‘ik’ te kijken: wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik? Dit haalt je uit je comfortzone. Het is zeker niet altijd fijn, maar wel nuttig en leerzaam.’
Voor Theo was het inmiddels duidelijk geworden dat terugkeer in het eigen werkveld en bij de eigen werkgever geen optie meer was. Een verkenning van vele beroepen volgde. Uitvaartverzorger, ambulancechauffeur, decaan, docent Zorg & Welzijn op het MBO zijn enkele voorbeelden die hij noemt. Middels netwerkgesprekken en meeloopdagen vormde hij zich een beeld. ‘Soms leken er deuren open te gaan, maar die deuren werden ook weer gesloten. Tot uiteindelijk de deur openging voor een job waarvan ik eerder had gezegd ‘echt geen hele dag rondjes te willen toeren in een lesauto.’’ Toch werd zijn interesse meer en meer gewekt voor de opleiding tot rijinstructeur.
Na het einde van zijn dienstverband ten gevolge van langdurige arbeidsongeschiktheid raakte Theo uitkeringsgerechtigd. Vanwege onvoldoende arbeidsongeschiktheid in het kader van WIA kreeg hij een WW-uitkering. ‘Binnen de WW is er een regeling dat je met behoud van de uitkering een eigen bedrijf kan starten. Ik ben toen begonnen als franchisenemer bij een grote rijschool. Inmiddels heb ik mijn eigen rijschool. Ook heb ik meerdere toekomstplannen binnen mijn onderneming, zoals theoriecursussen en gerichte methodes voor diverse doelgroepen. Ik verveel me geen dag.’
'...ik heb geleerd dat er altijd weer kansen en uitdagingen zijn.'
Op de vraag of hij dit de komende 25 jaar wil blijven doen blijft het heel even stil, maar dan klinkt het overtuigend: ‘Dat weet ik niet. Dat hoeft ook niet, want ik heb geleerd dat er altijd weer kansen en uitdagingen zijn.’
Theo roept dan ook iedereen die in een langdurig verzuimtraject of uitkeringspositie zit op om moed te houden en open te staan voor begeleiding en het zoeken naar nieuwe zelfinzichten. Er zijn daar uitstekende professionals en tools voor. ‘Van harte aanbevolen.’
Dit artikel is (verkort) gepubliceerd in VGS Connect #8.
